Pirselimoğlu, daha önceki Felluce (2005) sergisinde bildik bir coğrafyada ‘karanlık’ güçlerin istilasını anlattığı bir hikayenin izini sürüyordu. Burnumuzun dibindeki bir savaşın zehirli atmosferini soluyan ‘acayip’ figürlerin eşliğinde tuhaf, endişe verici, korkutucu bir ‘geçmiş zamanın’ tasviri ile karşı karşıyaydık. Hüzünlü bir sonu önerse de bize az çok ümitkar bir kapı aralıyordu. Oysa, şimdi o askerler bu sefer çok daha kalabalık, çok daha acımasız bir şekilde geliyorlar. Daha kalabalıklar; yanlarında şekil değiştirmiş polisler, daha önce aşina olmadığımız hayvanları var. Üstelik, sessizce gök yüzünden ipler vasıtasıyla iniyorlar ve toprağın altına geçiyorlar. Üstelik bu sefer çok daha kararlı ve acımasızlar. Sonu gelmeyecek bir istila, her an ayaklarımızın altındaki dehlizlerde genişleyip büyüyor.

Farkında dahi değiliz, uğultusunu bile duymuyoruz. Ya da, sadece uğultusunu duyuyoruz…

Pirselimoğlu bu seferinde artık bizi de saran ve asla ona bulaşmaktan vareste kalamadığımız bir ‘savaştan’ söz ediyor. Tekerrür eden, bitmeyen, bitmeyecek olan bir kargaşa, sonu gelmez bir kaos hali bu. Daha da dehşet verici olan bunun bir gelecek tahayyülü olarak belirmesi. Tekrarlanan ve tekrarlandıkça daha büyüyen, genişleyen bir istila. Yaşadığımız ve yaşayacaklarımızla ilgili ip uçlarının iç içe girdiği, alegorik işaretlerle yüklü bir dünya. Günümüzden çıkıp geleceğe uzanan, burayı ve her yeri kapsayan ürkütücü bir gelecek tasavvurunun resimleriyle karşı karşıyayız.