Sergi ismini Almanca’da eski aşk anlamına gelen edebiyattan resime ve sinemaya kadar birçok sanat disiplininde de kullanılmış bir imge olan “Alte Liebe”den alıyor. Hasan Deniz, “Alte Liebe” imgesini, farklı kentlere ait görüntüleri, kendi kişisel geçmişiyle kurduğu ilişki üzerinden tanımlarken, mekanların hafızasını, insandan olabildiğince soyutlanmış, yalın halleriyle yorumluyor.

ALTE LIEBE sergisindeki fotoğraflar, birbirini tamamlayacak biçimde, zaman ve zamansızlık, mekan ve mekansızlık kavramlarını irdeleyen imgelere odaklanıyor. Çekildikleri yerlere ait tanımlayıcı bilgiler barındırmaktan olduğunca kaçınan fotoğraflar, terkedilmişlik, sahipsizlik ve yarım bırakılmışlık duygusu uyandıran ve izleyiciyi serbest okumalara yönlendiren bir özellik taşıyor.

Hasan Deniz’in fotoğraflarında özenle koruduğu, zamana not düşmekten, belgelemekten kaçınan imajlar yaratma kaygısı, ortaya çıkan yapıtlardaki çevresel bilgilendirmelerden uzak (yazı, insan vb.) ve tanımsız çerçeveler aracılığıyla kendini hissettiriyor. Hasan Deniz’in deyimiyle “ışık ve kompozisyon yerine içerik”e yoğunlaştığı bu sergisindeki işlerinde, imgelerin fotoğraflandığı ülke ya da kentlerin bilindik ve sembolleşmiş nesneler ve mekanlar yerine, gölgede kalmış ve ancak dikkatli gözlerin farkedebildiği detaylara eğildiğini gözlemlemek mümkün.

Kanıksanmış olanın, her gün önünden geçilip gidilen, bazen farkına varılmayan yapılar ve mekanların kendi iç sesiyle anlatmaya çalıştığı hikayelerin peşine düşen Hasan Deniz’in fotoğraflarında, tek tek ve bütün halinde bakıldığında zamansızlık ve mekansızlık kavramları üzerinden bir okuma yapılabilir.